I. Artificiales tristitia

~ † ~  Awers   ~† ~

     -Słodkich snów, moja śliczna Scarlet - odezwał się pełnym troski głosem, delikatnie muskając wargami usta dziewczyny.

Na jej bladej twarzyczce zagościł łagodny uśmiech, po czym zaplotła dłonie na szyi mężczyzny.

-Dobranoc, aniołku - wyszeptała mu na ucho, delikatnie łaskocząc jego skórę swoim melodyjnym głosem.

Chłopak odwzajemnił uśmiech i uwalniając się z objęć ukochanej, ruszył ku wyjściu. Dotykając dłonią metalowej klamki, jeszcze raz odwrócił swój, już nie tak ciepły, wzrok w kierunku Scarlet. Wkrótce zniknął za drzwiami komnaty. Dziewczyna, świadoma tego, iż została sama, zacisnęła dłonie w pięść i przygryzła swoje czerwone wargi tak mocno, że uwolniła z nich strugę krwi. Kropla bordowego płynu ściekła po jej bladym policzku, a następnie dźwięcznie uderzyła o szarą posadzkę.

~ *~  Rewers  ~ * ~

       Szmer uniósł się nad bladym porankiem. Mieszkańcy królestwa, błąkali się kamiennymi uliczkami, zapominając o codzienności. Ich myśli były wykręcane na różne sposoby, w oczekiwaniu na jakiekolwiek wieści o zaginionej narzeczonej króla Maksymiliana. Ciągle przesłuchiwani przez straż, ciekawscy ludzie poczęli wymyślać na ten temat różne plotki. Jedne mówiły o tym, iż Scarlet - bo tak miała na imię wybranka młodego władcy - została porwana przez łotrów, którzy wkrótce zażądają okupu. Inne, że zginęła z ręki wrogów króla. Fakty jednak były takie, że dwa dni wcześniej, gdy zapadał zmrok, a ciemność rozpraszała tylko srebrna pełnia księżyca, dziewczyna wyszła na spacer po królewskich ogrodach i słuch o niej zaginął. Królewska straż zastrzega się, iż miejsce to było bardzo dobrze strzeżone i istnieje z niego tylko jedno wyjście - przez pałac, w którym przebywało mnóstwo służby i dziewczyna na pewno zostałaby wśród niej zauważona. Dlatego też król zażądał dokładnego przesłuchania pałacowego personelu, zaś za ukrywanie prawdy groził śmiercią. Mimo to, śledztwo zataczało jedno wielkie koło i spoczywało na niczym.  

~ *~

       Smutek i niecierpliwość malowały się na twarzy młodego władcy, podpierającego się jedną ręką o oparcie złotego tronu. Wokół niego panoszyło się mnóstwo doradców i strażników, nie mających żadnych nowych wieści dotyczących Scarlet. Wszyscy zdawali się zastygnąć w oczekiwaniu. Nagle szmer w sali tronowej, zakłóciło skrzypnięcie złotych wrót. Do pomieszczenia wkroczyła młoda pani generał. Miała na sobie doskonale dopasowany, szary mundur marynarki wojennej, przyozdobiony dziesiątkami połyskujących odznak. Wzrok Maksymiliana raptownie zatrzymał się na niej. Nie było to jednak spojrzenie osoby, w nadziei oczekujące na dobrą wieść o ukochanej. 

-Chciałabym prosić o rozmowę z królem - zaczęła pewnie generał. - Na osobności... - dodała, mierząc pogardliwym wzrokiem ludzi znajdujących się w sali.

-Zostawcie nas samych - rozkazał król, po czym doradcy usłuchanie zaczęli opuszczać salę.

Gdy tylko słudzy znaleźli się po za salą, Maksymilian wstał z tronu, uśmiechnął się zawadiacko i podbiegł objąć dziewczynę. 

-Chyba się stęskniłeś - wyszeptała, w objęciach męszczyzny i poczęła bawić się jego krótkimi, czarnymi włosami, wysuwającymi się spod złotej korony.

-Oczywiście, że tak. Moja piękna, Amelio - odparł i pocałował ją lekko. - Jakieś wieści o Scarlet?

-Wieści... - parsknęła Amelia i przeczesała dłonią swoje czarne, układające się w długie, łagodne fale włosy.- Nie ma żadnych. To może i lepiej?

-Z jednej strony tak - odparł, wypuszczając ją z objęć.

-A z drugiej? - zapytała, wpatrując się swoimi czekoladowymi oczami w jego gładką twarz.

-Z drugiej byliśmy zaręczeni i nie chce wyjść na tyrana, który nawet nie próbuje odnaleźć swojej narzeczonej - stwierdził, spoglądając na jedno z czterech, strzelistych, wyklejonych tęczowymi witrażami okien.

W całym tym wielkim pomieszczeniu znajdował się tylko pozłacany tron, wielki, czerwony dywan i srebrny żyrandol, przyozdobiony setkami woskowych świec.

-No tak... - odparła, zaplatając ręce na piersi. - To może poudawajmy, że szukamy jej jeszcze parę dni. Później ogłośmy, że nie żyje i dajmy szansę naszemu związkowi.

-Z pewnością tak zrobimy, ale czy nie ciekawi cię co się z nią stało? - zapytał i przeszył ją podejrzliwym wzrokiem.

-Nigdy jej nie lubiłam - stwierdziła bez wyrzutów. - Dobrze się stało. Gdyby nie ona, nie musielibyśmy przez tak długi czas kryć się z naszą miłością, jak jacyś tchórze...

Amelia chciała jeszcze coś dodać, ale jej wypowiedź przerwał odgłos szarpanki, głośny tupot i widok straży, wprowadzającej na siłę do sali jakiegoś mężczyznę.

-Panie! - krzyknął strażnik, rzucając jeńca na kolana przed królem. - Ten ogrodnik widział Lady Scarlet tuż przed jej zniknięciem - oświadczył podniosłym głosem, jednocześnie stając na baczność i salutując.

Źrenice Maksymiliana rozszerzyły się, zaś twarz Amelii wykrzywiła się w lekkim grymasie.

-Mów co wiesz! - król natychmiast rozkazał ogrodnikowi.
Nosił on obdartą i brudną koszulę, a na całym jego ciele można było dostrzec otarcia i zasinienia, spowodowane szarpaniem się ze strażą. Na jego twarzy cały czas spoczywała złość i upór, natomiast jego oczy odsłaniały zmęczenie, przeplatające się ze smutkiem.

-Nic wam nie powiem! - wykrzyknął mężczyzna, wijąc się po podłodze.

Słysząc słowa odmowy, Maksymilian skinął ręką na strażników, którzy w jednej chwili rzucili unieruchomili ogrodnika i przyłożyli mu miecz do gardła. Mężczyzna ze strachu począł ciężko oddychać i wykrztusił:

-Nie! Pro... Proszę. Ja o... obiecałem, że nic wam nie powiem.

-Komu obiecałeś? - Zapytał stanowczo władca.

-Nie... Proszę! Ona mnie zabije - zaczął mówić, a z oczu popłynęły mu łzy.

-My też, o ile nie zaczniesz gadać! - zagroziła, nie mogąca dłużej siedzieć cicho, Amelia.

- Co się wtedy stało?! Gdzie jest Scarlet?! -począł wypytywać coraz to bardziej niecierpliwy Maksymilian.

-Powiem. Powiem wszystko... Pod warunkiem, że mnie od niej uchronicie - zaproponował ogrodnik.

-Dobrze - obiecał król, skinając z powrotem dłonią na strażników, którzy wypuścili jeńca z objęć miecza.

-Tego wieczoru, jak i każdego innego, wyszedłem ze swojej komnaty do królewskich ogrodów, aby zaczerpnąć świeżego powietrza - mężczyzna wziął głęboki oddech i kontynuował swoją wypowiedź. - Przechodziłem właśnie koło wielkiej fontanny, gdy zobaczyłem spacerującą niedaleko Scarlet. Była taka zamyślona, szła przed siebie wpatrując się w księżyc i nucąc pod nosem jakąś melodię. Piękną melodię - dodał zauroczony na wspomnienie tej chwili. - Jeszcze nigdy nie widziałem jej w takim stanie. Taka melancholijna i szczęśliwa zarazem. Myślałem, że to z powodu waszych zaręczyn, dlatego podszedłem do niej chcąc pogratulować przyszłej pannie młodej. Gdy tylko zacząłem mówić o waszym ślubie ona wybuchła śmiechem i zmieniła temat. Powiedziała, że musi się pomodlić do dawnego króla, dlatego poprosiła mnie o otwarcie katakumb. Zasugerowałem jej udanie się do kaplicy, jednak ona uparcie chciała zobaczyć grób twego ojca, a więc zgodziłem się.

-Zgodziłeś się?! - oburzył się Maksymilian. - Przecież dobrze wiesz, że otwieranie katakumb bez mojej zgody jest surowo zabronione.

-Tak, wiem... - mężczyzna wyraził skruchę. - Jednakże jej nie dało się odmówić. Udaliśmy się razem do katakumb, otworzyłem zamek, lekko uchyliłem wrota i począłem zapalać pochodnię, ale Scarlet nie czekała na mnie. Szybko zbiegła do wnętrza grobowca, zostawiając mnie w tyle. Zmartwiłem się i zszedłem za nią. Kiedy znalazłem się na dole, ona stała pochylona nad grobowcem poprzedniego władcy. Gdy spostrzegła moją obecność, przeszyła mnie lodowatym spojrzeniem i kazała zapalić świece. Milcząc, wykonałem rozkaz, następnie ujrzałem jak otwiera grób twojego ojca. Zakazałem jej tego, twierdząc, że pochówek zmarłego należy szanować. Na co Scarlet wyjęła ostrze, przyłożyła mi je do gardła i kazała siedzieć cicho, bo w przeciwnym razie spotka mnie kara.

-Co? Scarlet? - zapytał ironicznie król, po czym roześmiał się cicho. - Ona jest taka słaba, a na dodatek nie umie posługiwać się bronią. Brzydzi się jej. Jesteś zwykłym kłamcą!

-Nie! Przysięgam, że tak było - zaparł się ogrodnik. - Później otworzyła grób twego ojca i zaczęła szperać w jego trumnie. W końcu znalazła coś... Jakby srebrny medalion. Panował półmrok, nie widziałem go dokładnie, ale później rozbłysło oślepiające światło, a ja straciłem przytomność. Gdy się obudziłem, Scarlet znikła.

- Śmieszny jesteś... - stwierdziła ironicznie Amelia. - Myślisz, że ktokolwiek uwierzy ci w te bajki?! Medalion? Światło? Może jeszcze powiesz, że porwały ją wróżki? - roześmiała się. - Ponad to grób Aleksandra III został dokładnie przeszukany dziś rano. Wszystkie znajdujące się tam rzeczy były nienaruszone, a trumna władcy spowita pajęczyną... Nienaruszona od lat...

-Dokładnie - Maksymilian przyznał jej rację. - Może lepiej nam powiesz kogo kryjesz?

-Nikogo! Przysięgam, że tak było - mężczyzna wpadł w panikę.
-Mów! Kto zapłacił ci za to biadolenie?! - wykrzykną zezłoszczony król.
Odpowiedziało mu milczenie. Ogrodnik nieruchomo klęczał z spojrzeniem skierowanym w podłogę.
-Kto próbuje mnie zastraszyć?! - Maksymilian wykrzyczał kolejne pytanie. 
Po raz kolejny odpowiedziała mu cisza. Władca wziął głęboki wdech i odwrócił się na pięcie. Stojąc tyłem do wszystkich znajdujących się w sali tronowej, zaplótł ręce na piersi i zanim pogrążył się w myśleniu rzekł:

-Wrzućcie go do lochu. Może po paru tygodniach tortur zacznie mówić prawdę - rozkazał strażnikom.

Ci zaś przytaknęli oraz przy użyciu siły, wyprowadzili uparcie utrzymującego ciszę jeńca. 

~ † ~ Awers  ~ † ~

Widzę anioły.

Nakazane milczenie.

Upadłe anioły.

Wierzysz?

Złamałeś obietnicę. 

Kłamca! 

Dla ciebie?

Zapadnie ciemność.